Voorwaarts… mars

Door op mijn billen te schuiven en af en toe op mijn buik achteruit te schuiven, beland ik de laatste tijd nogal eens onder tafel bijvoorbeeld. En dan krijs ik de hele flat bij elkaar omdat ik er niet zelf meer onderuit kan komen. Dan moet papa of mama mij komen redden.

Maar sinds vorige week is mijn Zuidafrikaans Randje gevallen: op handen en knieën kan ik me vooruit bewegen. Papa en mama noemen dat kruipen. Daar hebben ze het nou al een tijdje over, maar nu snap ik wat ze bedoelen. Papa heeft dit kruipen een paar keertjes met me geprobeerd door het girafje voor me te houden, zodat ik er dan naar toe zou kruipen. Maar dat hoeft nu niet meer. Ik vind het erg leuk om zo door het hele appartement rond te dabberen. Ik geloof dat papa het nu ondertussen iets minder leuk vindt! Maar dat is zijn probleem.