Jaap in die Kaap

Mama had al een paar keer gezegd dat ze wel eens in een privé-ziekenhuis wilde gaan kijken, om te vergelijken met het staatsziekenhuis waar zij werkt. Maar nu was onze tijd hier in Kaapstad al bijna om en was het nog niet gelukt. Dus dacht ik: laat ik mama eens een beetje helpen. Ik maakte een flinke smak met mijn voorhoofd tegen de kast en ja hoor: een flinke bloedende jaap net boven mijn wenkbrauw. Papa dacht eerst dat het wel meeviel en plakte er gewoon een bert en ernie pleister op. Maar toen mama thuis kwam werden mijn inspanningen beloond: ze wilde er mee naar een dokter.
Even later zaten papa en mama en ik in de wachtkamer van de EHBO van het Chris Barnard Memorial Hospital. Omdat mama ook een dokter is werd meteen de plastisch chirurg gebeld voor mij. Deze zou wel komen maar het duurde nog even, dus gingen we eerst nog maar even op een terrasje zitten. Wel flauw, ik mocht niks meer eten of drinken van de mevrouw van het ziekenhuis. Toen de chirurg na lang wachten uiteindelijk kwam (waarom kunnen die dokters nu nooit eens op tijd zijn!) vond hij het ook wel een mooie jaap. Hij was er zo van onder de indruk dat hij het wilde hechten. En daarvoor moest ik even gaan slapen, want anders kon het niet. Papa en mama waren hier niet zo blij mee, maar je denkt toch niet dat die dokter aan mijn voorhoofd mag prutsen als ik wakker ben? Daarvoor blijf ik echt niet stil liggen hoor!
Dus gingen we naar de kinderafdeling. Mooi! Dat riep ik toen ik mijn kamer zag met allemaal Winnie de Pooh tekeningen op de muur. Ik mocht een heel gek hemd aan met lintjes op mijn rug en mama moest een heleboel vragen beantwoorden. Mama kreeg eten van de mevrouw in het ziekenhuis maar ik mocht nog steeds niks. Gelukkig ging mama het ook niet opeten voor mijn neus, anders was ik wel een beetje verdrietig geworden.
Even later gingen we door de gangen naar een andere kamer. Mijn bedje ging ook mee, maar ik mocht lekker bij mama blijven zitten. Mama moest een jas en sloffen aan en een gek mutsje op. Dat vond ik wel een beetje raar. Samen met mama ging ik weer naar een andere kamer. Daar was een meneer die een kapje voor mijn mond hield. Dat vond ik niet zo leuk, maar toen mama liedjes ging zingen ben ik heel lekker gaan slapen. Mmmmmm, wat een lekker slaapje en ik droomde van mijn knuf en mijn haas en mijn girafje….. Maar die meneer van dat kapje maakte me al heel snel weer wakker! Daar werd ik even heel boos van, zomaar mijn mooie dromen verstoord! Gelukkig waren papa en mama er al meteen weer en toen we op de kinderafdeling terug waren mocht ik eindelijk wat eten en drinken. Er zat een gek lapje op mijn voorhoofd, maar het zat zo goed vast dat ik het er niet af kon krijgen. (N.v.p.e.m. Hannah noemt het een “lampje” i.p.v. lapje).
Op weg naar huis gingen we nog even frietjes en kipnuggets halen en een ijsje voor Hannah. Dat was smullen want ik had wel honger gekregen na dit avontuur. En mama vond dat het een heel mooi ziekenhuis was, dus ze zal wel blij zijn dat ik ervoor gezorgd heb dat ze dat kon zien!