Little chap

Elke keer als ik net weer lig te slapen in mijn mandje in de auto moeten we er weer uit. Weer naar een huis kijken. Alle mensen vinden mij heel lief en knijpen in mijn wang of kietelen onder mijn kin. Ik lach naar iedereen, maar soms zou ik wel eens in die vingers willen bijten! Vandaag gingen we naar een huis kijken met een meneer, “uncle Danny”. Hij dacht dat ik een jongen was en zei steeds dat hij me zo’n schattige “little chap” vond. Nou ja zeg, ik ben toch geen jongen! En papa en mama zeiden er niet eens wat van! En nu plaagt papa mij steeds en noemt mij ook al chappie.

Bij het laatste huis wat we gingen bekijken vandaag was er een mevrouw. Die had een gouden velours pak aan, heel erg fout. Papa en mama moesten heel erg hun best doen om hun gezicht in de plooi te houden, maar ik kon haar lekker uitlachen. En ze vond het nog leuk ook dat ik dat deed. Wat zijn grote mensen soms toch dom hè? Het was een heel vies huis met vieze vloerbedekking en volle asbakken en vuilniszakken. Papa en mama vonden het balkon wel mooi, want daar kon je lekker buiten zitten en braaien. Ik vond het balkon ook mooi, want er lagen allemaal kleine steentjes, lekker om in je mond te stoppen! Wat een pech dat papa en mama hier niet willen gaan wonen!