Kerstbraai

Los-vaste afspraken, zo werkt het hier in Zuid-Afrika. Zo zaten we een tijd terug te eten met Henk en Althea en te praten over samen kerstfeest vieren. Algehele concensus: ja, we moesten maar iets samen doen. Maar wat, hoe, wie en waar? Niet duidelijk!
Een paar weken later zaten we met Althea op het strand en bleek dat alles al in kannen en kruiken was. We zouden een draai hebben bij Debrah, de zus van Henk. We zouden nog wel horen wat we moesten meenemen en waar het was. Twee dagen voor kerst werd er ge-smst wat we moesten meenemen. In een notendop de voorgeschiedenis.
En zo gingen we op 1e kerstdag op weg naar onze visbraai in een Ecovillage in de northern suburbs van Kaapstad. Zoals altijd waren we weer aan de late kant. Daar aangekomen waren er uiteraard de zus van Henk, Henk en Althea, Henk’s vader met zijn 2e vrouw en de peettante van Henk. De halve familie en wij. Toch bijzonder dat je hier zo gemakkelijk opgenomen wordt in een andermans gezin. En ook erg gezellig!
De Ecovillage was op een watertje achter het huis na niet erg “eco” te noemen. Afval scheiden? Nee hoor, dat doen we niet! En de visbraai was ook ergens in de Zuid-Afrikaanse planning veranderd in een kipbraai (met worstjes voor de kinderen). Zo zie je maar weer, alles kan hier nog tot op het laatst veranderen. Wij staan er al niet meer van te kijken, dat zul je wel begrijpen. Nog even en we worden zelf ook zo…
Het was een relaxte middag. Hannah heeft lekker in het boot-badje zitten poedelen. Henk vermaakte zich enorm met een waterpistool en Mare heeft Althea de hele middag bezig gehouden. Na de erg lekkere braai hebben we een spelletje gespeeld om de door iedereen meegebrachte kadootjes te verdelen.
En toen wilden we naar huis. Tijd om te gaan, alleen de immobiliser deed het niet meer. Ons alarm had al kuren, maar die beperkten zich tot het aanblijven van de knipperlichten. Hoewel we de afgelopen twee dagen al vaker even een probleempje hadden gehad. Waarschijnlijk toch een voorbode. Dus is Moniek maar weer aan het bellen gegaan met de AA. Nee, niet die alcoholisten, maar de Zuid-Afrikaanse ANWB. Terwijl Henk en Althea Hannah, Mare en tante Siepie naar huis hebben gebracht, hebben wij onder het genot van nog maar een wijntje gewacht op de sleepwagen. Uiteindelijk zouden wij nog alleen in het huis van Debrah achterblijven, omdat de rest allemaal nog uit zou gaan. De instructies waren al gegeven: “leg de sleutel maar onder de vuilnisbak en kijk vooral nog een tv-serie op de laptop”. Onvoorstelbaar weer, die onvoorwaardelijke gastvrijheid. Gelukkig kwam de sleepwagen net toen iedereen wou vertrekken.
Wat een rare manier om kerstfeest af te sluiten: in een sleepwagen met je kapotte bus op weg naar huis. Vrolijk kerstfeest allemaal!